Ja nauczyłam się nie oceniać książki po okładce już w przedszkolu.
Do mojej grupy chodził chłopiec ze zdeformowanymi wargami, przez to miał także problemy z mówieniem.
Żadne dziecko nie chciało się z nim bawić, praktycznie zawsze siedział gdzieś na uboczu. Pewnego dnia postanowiłam do niego podejść i pogadać. Okazało się, że jest całkiem ciekawy i ma sporą wyobraźnię. Z tego co pamiętam, miał na imię Daniel, lecz mogę się mylić. Od tego czasu bawiliśmy się codziennie. Nie potrafię zliczyć ile przygód przeżyliśmy na placu zabaw obok przedszkola, ale co jakiś czas inne dzieci towarzyszyły nam w rejsie po oceanie, wyprawie po niebezpiecznych bagnach czy przeprawie przez dżungle. Oczywiście nie byli do niego przekonani w stu procentach, w końcu byliśmy tylko małymi dziećmi, ale na pewno nie bały się do niego odezwać.
Myślę, że to wpłynęło jakoś na fakt, że jestem raczej tolerancyjna i nie patrze dziwnie na ludzi, którzy się czymś różnią.

Ja nauczyłam się nie oceniać książki po okładce już w przedszkolu.
Do mojej grupy chodził chłopiec ze zdeformowanymi wargami, przez to miał także problemy z mówieniem.
Żadne dziecko nie chciało się z nim bawić, praktycznie zawsze siedział gdzieś na uboczu. Pewnego dnia postanowiłam do niego podejść i pogadać. Okazało się, że jest całkiem ciekawy i ma sporą wyobraźnię. Z...

Przychodząc do gimnazjum byłem przerażony. Nowe miejsce i nowi ludzie - tego bałem się najbardziej. Moja klasa była malutka, zaledwie 12 osób. Była wśród nich jedna, wyjątkowa dla mnie osoba. Gdy pierwszy raz go zobaczyłem nie mogłem oderwać od niego wzroku. Na początku był tylko kolegą z klasy, kimś kogo muszę widywać codziennie przez kilka godzin. Ale dzięki temu miałem ochotę przychodzić do szkoły. Pózniej zaczęliśmy rozmawiać, aż w końcu staliśmy się przyjaciółmi. On tego nie wiedział, ale był dla mnie bardzo ważny. Chociaż czasy się zmieniają, nie jest łatwo tymbardziej w gimnazjum, powiedzieć, że kocha się kolegę, w szczególności gdy jest się chłopakiem. Patrząc na jego uśmiech, gdy śmiał się podczas naszej rozmowy, patrząc mu ukradkiem w oczy czułem się najszczęśliwszy i nic innego się nie liczyło. To właśnie on nauczył mnie, że miłość nie zna granic, że przyjazń jest najważniejsza, że trzeba gonić za marzeniami. To dzięki niemu zrozumiałem jaki jestem i kim jestem. Dzięki niemu pokochałem siebie takim jaki jestem i wiem, że nie jest to wada, ale ogromna zaleta. I mimo, że on wciąż, po tylku latach o tym nie wie... był i zawsze będzie moją pierwszą miłością.

Przychodząc do gimnazjum byłem przerażony. Nowe miejsce i nowi ludzie - tego bałem się najbardziej. Moja klasa była malutka, zaledwie 12 osób. Była wśród nich jedna, wyjątkowa dla mnie osoba. Gdy pierwszy raz go zobaczyłem nie mogłem oderwać od niego wzroku. Na początku był tylko kolegą z klasy, kimś kogo muszę widywać codziennie przez kilka godzin. Ale dzięki temu miałem...

Pisałyśmy do siebie listy, które ukryte są teraz w tekturowym pudełku. Pamiętam jak uczyła mnie, że wrażliwość nie jest słabością i nikt nie ma prawa wyśmiewać się z okazywania uczuć. Wymieniałyśmy się wierszami, które z perspektywy czasu okazały się grafomańskim niewypałem, ale wtedy... Nie zwracałyśmy na to uwagi. Dała mi impuls do pisania, to przelewania na papier tego co boli i co cieszy.
Dzięki niej zrozumiałam jak cenne jest zaufanie. Że nie warto ślepo ufać każdemu. Teraz widzę, że uczyłam się na jej błędach, bolały mnie rany na jej nadgarstkach, choć wtedy nie do końca rozumiałam, że to po prostu rany jej duszy.
Droga koleżanko ze szkolnej ławy, żałuję że nasz kontakt się urwał. Wiem, że znalazłaś szczęście i spokój, masz rodzinę i cieszysz się życiem.
Może jeszcze kiedyś przeczytam Ci mój wiersz...

Pisałyśmy do siebie listy, które ukryte są teraz w tekturowym pudełku. Pamiętam jak uczyła mnie, że wrażliwość nie jest słabością i nikt nie ma prawa wyśmiewać się z okazywania uczuć. Wymieniałyśmy się wierszami, które z perspektywy czasu okazały się grafomańskim niewypałem, ale wtedy... Nie zwracałyśmy na to uwagi. Dała mi impuls do pisania, to przelewania na papier tego...

Kiedy byłam w trzeciej klasie gimnazjum doszła do nas niepełnosprawna dziewczyna, Julia. Julia poruszała się na wózku inwalidzkim, miała tak niesprawne ręce, że nie potrafiła trzymać w nich długopisu i wszystkie sprawdziany dyktowała nauczycielowi prowadzącemu daną lekcję, pomimo ogromnej wady wymowy. Wszyscy patrzyliśmy na nią z litością, mówiliśmy jej „cześć”, ale nikt z nas nie chciał się z nią kolegować, nie mówiąc już o czymś więcej. Pewnego dnia pani od historii ogłosiła nabór do olimpiady historycznej. Ku naszemu zaskoczeniu wśród osób, które się zgłosiły, była też Julia. No bo jak osoba, która nawet nie przewróci samodzielnie kartki w podręczniku ma ogarnąć taką ilość materiału? Co prawda formuła olimpiady zakładała, że osoby z danej szkoły tworzą jedną drużynę, ale to jeszcze bardziej wzbudziło naszą niechęć wobec koleżanki. Tymczasem podczas zmagań okazało się, że Julia jest najlepiej przygotowaną osobą z naszej drużyny. Nawet jej wada wymowy nie stanowiła w tej chwili dla nas większego problemu. Śmiało mogę powiedzieć, że to dzięki wiedzy Julii zdobyliśmy drugie miejsce. Bez niej bylibyśmy na dużo dalszej lokacie. Ta historia nauczyła mnie, aby nie tylko nie oceniać ludzi po pozorach, ale też wierzyć w ich możliwości. A dodatkowo zyskałam przyjaciółkę, której mogę powierzyć moje najskrytsze tajemnice, bo wiem, że zawsze mnie wysłucha i coś mądrego doradzi.

Kiedy byłam w trzeciej klasie gimnazjum doszła do nas niepełnosprawna dziewczyna, Julia. Julia poruszała się na wózku inwalidzkim, miała tak niesprawne ręce, że nie potrafiła trzymać w nich długopisu i wszystkie sprawdziany dyktowała nauczycielowi prowadzącemu daną lekcję, pomimo ogromnej wady wymowy. Wszyscy patrzyliśmy na nią z litością, mówiliśmy jej „cześć”, ale nikt z...

Kiedy chodziłam do gimnazjum w równoległej klasie był pewien chłopak. Miał sporą nadwagę i wiele osób się z niego śmiało. Mimo, iż był całkiem sympatyczny. Wyróżniał się swoim groźniejszym wyglądem, ale nigdy nie stosował wobec nikogo przemocy, nie groził nikomu. Po prostu tak wyglądał. Z racji, że owy chłopak nie mógł odnaleźć się w swojej klasie, bo był traktowany, jako gorszy z uwagi na swój wygląd przeniósł się do mojej. I wtedy okazało się, że to normalny człowiek tak jak i my wszyscy. Odnalazł się w naszej grupie. Urwał kontakt z poprzednią klasą, która była dla niego toksyczna. Otoczyliśmy go szacunkiem i zrozumieniem. Traktowaliśmy go jakby był w naszym otoczeniu od zawsze. Nauczyło mnie to tego, aby nie oceniać kogoś po wyglądzie, bo na ogół jest to bardzo mylne i zgubne. Pokazało mi to równocześnie jacy ludzie potrafią być płytcy i egoistyczni. Ranią drugą osobę nie zastanawiając się nad tym co ona sama czuje. To przykre, ale prawdziwe, Otworzyło mi to oczy na ludzi i skłoniło do refleksji.

Kiedy chodziłam do gimnazjum w równoległej klasie był pewien chłopak. Miał sporą nadwagę i wiele osób się z niego śmiało. Mimo, iż był całkiem sympatyczny. Wyróżniał się swoim groźniejszym wyglądem, ale nigdy nie stosował wobec nikogo przemocy, nie groził nikomu. Po prostu tak wyglądał. Z racji, że owy chłopak nie mógł odnaleźć się w swojej klasie, bo był traktowany, jako...

Ja od początku podstawówki prowadziłam pamiętnik, a właściwie miałam dwa jeden po drugim. Wpisywały mi się do nich koleżanki. Ja pierwszą klasę skończyłam w Wasilkowie k. Białegostoku i były to dziewczynki, czy kuzynki z Wasilkowa. Tego pamiętnika dziś nie mogę znaleźć. Mam natomiast pamiętnik, który miałam już w Białymstoku z wpisami z klas 2-3. Niedawno go przeglądałam i to było niezwykłe przeżycie. Może nie pamiętam nazwisk autorek wszystkich moich wpisów, ale mam po nich ślad. Odczuwam ogromny sentyment do tego pamiętnika. Jest pełen wspomnień i kryją się za nimi ludzie - dziś dorośli, a kiedyś małe dzieci - towarzyszki moich pierwszych lat szkolnych. Miałam ich sympatię i chyba odpłacałam tym samym. Kto wiem, może to była przyjaźń i tego nauczyły mnie moje koleżanki. A ja generalnie nie miałam dużo przyjaciół w życiu, a tych wpisów mam całkiem sporo i jest to moja pamiątka po tych wczesnych latach.

Ja od początku podstawówki prowadziłam pamiętnik, a właściwie miałam dwa jeden po drugim. Wpisywały mi się do nich koleżanki. Ja pierwszą klasę skończyłam w Wasilkowie k. Białegostoku i były to dziewczynki, czy kuzynki z Wasilkowa. Tego pamiętnika dziś nie mogę znaleźć. Mam natomiast pamiętnik, który miałam już w Białymstoku z wpisami z klas 2-3. Niedawno go przeglądałam i...

To zaczęło się w 3 klasie podstawówki,a więc naprawdę byłam młodziutka. Wiadomo, że dzieci w szkole pochodzą ze zróżnicowanych rodzin. Ja wraz z siostrą i 2 przyjaciółkami nie pochodzimy z nie wiadomo jak bogatych rodzin, ale jednak na większość "potrzeb dzieciaków" było stać naszych rodziców, czyli wycieczki, modne ciuchy etc. Do czego zmierzam? Do tego tego, że mieliśmy takiego kolegę w klasie, którego nie było stać na wiele rzeczy, w tym klasowe wycieczki, które jak wiadomo są dla tak młodych osób ważne. Dlatego wraz z przyjaciółkami wpadłyśmy na pomysł aby mu pomóc. Wsparła nas pani wychowawczyni. Na wszystkie okazje takie jak dzień babci, walentynki, dzień kobiet czy święta tworzyłyśmy ozdoby i kartki okolicznościowe, które następnie były sprzedawane w szkole i wśród rodzin. A naprawdę były one bardzo ładne gdyż chodziłyśmy na kółko plastyczne! W każdym razie udawało nam się uzbierać zawsze tyle pieniążków aby mama naszego kolegi mogła płacić tylko symboliczną kwotę, którą mogła w danej sytuacji. Od tamtego czasu zawsze staram się pomagać innym, chociaż małym gestem, ale zawsze wielkim dla tej drugiej osoby.

To zaczęło się w 3 klasie podstawówki,a więc naprawdę byłam młodziutka. Wiadomo, że dzieci w szkole pochodzą ze zróżnicowanych rodzin. Ja wraz z siostrą i 2 przyjaciółkami nie pochodzimy z nie wiadomo jak bogatych rodzin, ale jednak na większość "potrzeb dzieciaków" było stać naszych rodziców, czyli wycieczki, modne ciuchy etc. Do czego zmierzam? Do tego tego, że mieliśmy...

W podstawówce chodziłam do szkoły z pewnym Kubom. Nie pamiętam jego z czasów 1-3 dopiero później zaczęłam z nim rozmawiać. Okazało się wtedy, że jest to świetna osoba i chyba się przyjaźniliśmy. Potem co prawda nasze drogi się rozeszły, po prostu zmieniliśmy się oboje. Nadal czuję do niego sentyment.
Nauczył mnie, że możemy znaleźć przyjaciół tam, gdzie się tego nie spodziewamy.

W podstawówce chodziłam do szkoły z pewnym Kubom. Nie pamiętam jego z czasów 1-3 dopiero później zaczęłam z nim rozmawiać. Okazało się wtedy, że jest to świetna osoba i chyba się przyjaźniliśmy. Potem co prawda nasze drogi się rozeszły, po prostu zmieniliśmy się oboje. Nadal czuję do niego sentyment.
Nauczył mnie, że możemy znaleźć przyjaciół tam, gdzie się tego nie...

Ja bardzo źle wspominam szkołę podstawową. W większości uczniów, którzy byli jakby nie patrzeć dziećmi, to mimo wszystko było w nich tyle nienawiści i pogardy dla drugiego człowiek, w efekcie przestałam lubić samą szkołę. Jednak szkoła podstawowa się skończyła, a ja poszłam do nowej szkoły i mogłam zmienić towarzystwo. Jak można się domyślić.. byłam przerażona. Nie wiedziałam co powinnam zrobić czy może powinnam się do kogoś odezwać i sama się z nim zaprzyjaźnić? Niestety. Nic z tego nie zrobiłam, ale nie musiałam się długo martwić. Podszedł do mnie chłopak, przedstawił się i zapytał czy mi w czymś nie pomóc. Patrzyłam na niego jakby miał trzy głowy. Zastanawiacie się dlaczego? Ponieważ z wyglądu przypominał szkolnego 'łobuza', takiego który nie podchodzi do przeciętnej dziewczyny i nie oferuje jej pomocy, chyba że robi to dla zakładu. Rzeczywistość okazała się inna. Nauczyło mnie to żeby nie oceniać ludzi, zanim się ich nie pozna czyli innymi słowami nauczyłam się by nie oceniać książki po okładce. Chłopak, który nie wyglądał na przyjemniaczka, a wszystko wokół niego krzyczało 'uciekaj' okazał się być najlepszą rzeczą, która mi się przytrafiła w pozostałych latach mojej edukacji. Spędziłam w jego towarzystwie miły czas i obiecałam sobie, że nigdy nie będę oceniać ludzi, dopóki ich nie poznam.

Ja bardzo źle wspominam szkołę podstawową. W większości uczniów, którzy byli jakby nie patrzeć dziećmi, to mimo wszystko było w nich tyle nienawiści i pogardy dla drugiego człowiek, w efekcie przestałam lubić samą szkołę. Jednak szkoła podstawowa się skończyła, a ja poszłam do nowej szkoły i mogłam zmienić towarzystwo. Jak można się domyślić.. byłam przerażona. Nie...

W gimnazjum do naszej klasy dołączyła Kasia. Kasia była przebojowa, pełna życia i wciąż uśmiechnięta.
Kasia nie miała lewej ręki-straciła ją w dzieciństwie w wypadku...Jednak nie przejmowała się tym.
Zaprzyjaźniłyśmy się.
Ja- zakompleksiona,zamknięta w sobie i cicha uczennica. Ona- pewna siebie, odważna i twardo stąpająca po ziemi. Całkowite przeciwieństwa.
Jednak przez całe gimnazjum trzymałyśmy się razem. Mogę powiedzieć, że dzięki niej odkryłam radość życia i stałam się bardziej odważna. Nauczyła mnie, że nie warto przejmować się opinią innych i robić to, co się kocha.
Teraz Kasia podróżuje po świecie i czasem się do mnie odzywa.
Dziękuję Ci za to, że pokazałaś mi,że nie warto przejmować się błahostkami i z nadzieją patrzeć w przyszłość :)

W gimnazjum do naszej klasy dołączyła Kasia. Kasia była przebojowa, pełna życia i wciąż uśmiechnięta.
Kasia nie miała lewej ręki-straciła ją w dzieciństwie w wypadku...Jednak nie przejmowała się tym.
Zaprzyjaźniłyśmy się.
Ja- zakompleksiona,zamknięta w sobie i cicha uczennica. Ona- pewna siebie, odważna i twardo stąpająca po ziemi. Całkowite przeciwieństwa.
Jednak przez...